Parlak ışıkta iyice griye yakın duran gözlerimi, okumaya çalıştığım kitabın sararmış sayfalarından kim bilir kaçıncı defa kaldırdım. Bunu yapmam için çok belli bir sebebim yoktu aslında, dikkatim kolay kolay dağılmazdı ve kütüphanede de gürültülü bir kalabalık yoktu pek. Kitap kokusunun inanılmaz yoğun olduğu bu rahat mekanda, daha önceki altı yılımdan mutlaka tanıdığım insanlar vardı. Neredeyse hepsini kütüphanenin demirbaş listesine ekleyebilirdiniz, ben de dahildim buna. Çoğunu binadaşlarımın oluşturduğu kalabalık, kütüphanede nasıl davranılması gerektiğini bilen insanlardı. Sayfaların çevrilmesi sırasında çıkan sesle, arada bir parşömenin üstünde gezinin bir tüy kalemin cızırtısı hariç sessizdi kütüphane. Dikkatimi dağıtan da bu değildi zaten, birilerinin beni izlediği fikrinden kurtulamıyordum nedense. Gerçekçi ol, kafanı yemiş olsan bu hakikaten tuhaf mı olurdu, diye alay ettim kendimle içimden ki bu da alayın haklılığını gösteren bir kanıttı hani. Kendi kendime konuşuyorsam, ki bunu sık sık yapardım, paranoyak olmam da olasıydı gayet. Ciddileşmeye karar verdim, belli ki kimse beni izlemiyordu. Gözlerimi tekrar iksirlerin anlatıldığı şu eski kitaba dikecektim ki aynı duyguya tekrar kapıldım. Hemen kaldırmak yerine birkaç saniye yumdum onları. İçgüdülerime güvenmeliydim sanırım.
Şu içgüdüler sola dönmemi söylüyorlardı ancak en soldaki masada oturuyordum, daha da solumdaki tek şey kitaplıklar olabilirdi yani en fazla. Yine de döndüm ve benimkilere benzeyen, rengi griye yeşile ve maviye eş uzaklıkta görünen bir çift gözle karşılaştım. Çığlık atmadan, hatta anlık bir paniğe bile kapılmadan önce bu gözlerin tanıdık olduğunu düşünebilmiştim. Neler olduğunu anlayınca, masanın üzerinde duran çantama gizlendiğini fark ettiğim Singapura cinsi kediye kaşlarımı çattım. “Emerald!” Belli bir ülkeye ait olmayan aksanımla adını tıslayarak kızmıştım kediye. Küçük vücuduna göre olan iri kafası için bile fazla büyük olan gözleriyle, üzgün olduğunu hissettirerek bana bakmaya başladığındaysa artık kediye kızamayacağımı fark etmiştim. “Harika, eminim kütüphane görevlisi buna bayılacak.” diyerek alçak sesle homurdandım kendi kendime. Kedi yerinde uslu durmazsa azar işitebilirdim ki bu pek iyi olmazdı. Kütüphanede yatakhaneden bile daha çok vakit geçiriyordum, kütüphaneden atılmam hiç iyi olmazdı. Emerald’ın normalde iyi bir kedi olduğunu düşündüm kitabıma dönerken. Bir sorun çıkmazdı herhalde. En fazla birkaç sayfa okumuştum ki, gayet de çıktığını fark ettim. Küçük kedi kızgınlıkla mırlıyordu. Öne atılmasını tam zamanında engellemeyi başardığım hayvanı çantanın içine tıktım neredeyse. Seslerin azalmadığını anlayınca, mırlayan tek kedinin benimkisi olmadığını fark ettim ve trafik ışığı etkisi yaratan kırmızılıkta saçları olan, kucağındaki kendi kedisini zapt etmeye çalışan bir kızla göz göze geldim.
Perş. Nis. 22, 2010 9:23 pm